Bir Salaş Hayat Manifestosu
Ey insan! Ömrünü zincirlere vurdun, beton kulelerde, ışıklı ekranlarda, bitmeyen yarışlarda tükettin. “Bir gün!” dedin, “Bir gün o bahçeyi alacağım, bir ağacın gölgesinde nefes alacağım!” O gün geldiğinde, elinde ne var? Bir avuç toprak, bir sapan, bir de kalbinin unuttuğu şarkı. Ve işte o an, hayat sana kıkırdayarak fısıldar: “Bunca zaman koşturdun, ama huzur hep buradaydı.”
Salaş bir hayat, ey insan, senin kaybolduğun o ilk bahçeye dönüşündür! O bahçe, ne plazaların gölgesinde, ne banka hesaplarında; o bahçe, bir dal çiçeğin kokusunda, bir tavuğun gıdaklamasında, bir sabahın serinliğinde. Neden didindin bunca yıl? Daha çok için, daha büyük için, daha hızlı için… Ama bak, en sonunda bir domates fidesi, bir testi su, bir de eski bir sandalye kazandı.
Bir deli sana haykırıyor: Salaş yaşamak, zincirleri kırmaktır! Gökyüzünü bir ekrandan değil, bir ağacın dallarından seyret. Toprağa bas, çamura bulan, terle, gülümse. Hayat, o parlak vitrinlerde değil; hayat, bir elma ağacının gölgesinde, bir komşunun getirdiği sıcak ekmekte.
Utanç duyma, ey insan, bu ironiden! Ömrünü koşturarak geçirdin, ama kalbin hep o salaş evi özledi. Emeklilik hayallerin, o köy yollarında, o bahçe sularkenki huzurda saklıydı. Neden bekledin bunca zaman? O huzur, her zaman bir adım ötendeydi.
Geri dön, ey insan! Yanlış kavşağa, kalbinin ilk attığı o basit, o saf ana. Bir fidan dik, bir kuşu dinle, bir yıldızın peşine düş. Salaş bir hayat, ruhunun özgürlüğüdür. Ve eğer bir deli, sana “Huzur bu kadar basit!” diyorsa, bırak dünya sussun, sen o bahçeye koş!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder