Karınca kulağı kadar hassastı teni. Uzağına düşen damlanın serinliği kemiğine işliyordu. Bol bir kazağı vardı üstünde. Kazağının tenine değmediği yerleri üşüyordu sırtının. Karnına çekti dizini. Elleri birbirine sarıldı. Nefesini koklatıyordu avuçlarına. Burnunun ucunda donuk bir ıslaklık… Daha da sokuldu kendine. Erimiş demir kadar hassastı kulağı. Sayıları giderek artan ve her düşüşü bir bebeğin ölümünü andıran yağmur damlalarının sesi sağır edebilirdi kulaklarını. Çığlıklar sızıyordu sırtını dayadığı
duvardan oturduğu karton parçasının altına. Bir televizyon paketiydi karton. Vestel.
Sarımsı bir rengi vardı havanın. Titremeye koyuldu. Kazağını pantolonunun içine koydu. Beli üşüyordu. Kapüşonunu geçirdi başına. Boynu rüzgar çekiyordu. Her an bir yerlere gitme ihtimaline karşı yanında taşıdığı havlusunu boynuna sardı. Bebek ölümlerinin ritmi hızlanmış, çığlıklar yükselmişti. Karıncalar sarmıştı her bir kemiğinin her bir noktasını. Dev gibi adımlarıyla çekip koparıyordu karıncalar iliğinden parçaları. Tüneller açılıyordu etinde.
Teninde cepler açılmıştı kanayan. Tuzsavuran bir rüzgar vardı.
Çenesini göğsüne gömmüştü. Elleri ölmüştü sanki ceplerinde. Kıpırdamıyordu. Bacaklarına giden kan donmuş gibiydi. Hafiften başlayan soğuk sızı, kıvrandırıyordu şimdi. Kolları kopmuş da emaneten bantlanmış gibiydi. Rüzgar, kapalı dudaklarını açmaya çalışan bir işkencecinin bıçağıydı ve iki dudağının birleştiği çizgide keskin esiyordu.
Uyuya kaldı.
Uyandı.
İyiydi.
Gayet iyiydi.
Bebekler ölüyordu hala. Ayrılmıştı iki dudağı birbirinden ve sadece çürük sol alt azı dişi sızlıyordu.
Kalktı yerinden. Yürüdü. Sarımsı bir rengi vardı havanın. Midesinde bıçaklar sıkışıyordu. Karşıda görünen tepeye çıktı. Ayaklarının dibinde duruyordu koca şehir.
Günüydü. Sordu hesabını.
– ‘Ülkem nerde?’ “
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder